segunda-feira, 26 de agosto de 2013

Adriano na fin




ADRIANO NA FIN


La vieyera ye esti fríu
permanente en cuerpu, el xelu
qu'adormez manes y piernes,
el canséu en corazón
terecíu d'un hibiernu largu
que bien lluego ha terminar.
Paso los díes
reclináu na desgana o
tentando folgar nel llechu
duru de los mios propios
güesos y cuando me llevanto
nun me respuenden
les fuerces, siéntome
atrofiáu, ensin ganes
nin fuelgu pa volver
andar ente los homes.
De tol trasiegu de vivir
con salú y determín
namás echo de menos
sentir ente les piernes
el palpir d'un caballu,
la caricia de les riendes
ente los deos y esi gustu
de calcar los pies nos estribos
onde nunca cansaben.
De la memoria que queda,
la que dexo a esi secretariu
del que poco me fío: el tiempu,
poques coses me raspien ya
l'alma y la propia estima.
Llevé la paz y la guerra
a onde naide quería dir,
a les fronteres (elles fueron
siempre el llugar onde viví
con más sentíu la impresión
de tar alrodiu un llar, de tar
afayadizu nuna tierra, nuna casa).
Lexislé, fice xusticia, tamién
seguramente política rastrera
-la que pintaba y me convenía,
como tolos que tuvieron
poder y la necesidá de preservalu-.
Amé, fui feliz y inda más infeliz,
les ciudaes onde llevanté altares,
estatues, templos, mausoleos
de mármol al amor, al sonce dios
perdíu, tán toes enforma llonxanes
pa que pueda volver a elles
o pa echales en falta.
A estes hores de la vida poco
ye lo qu'echo en falta, de menos.
Acasu namás aquel palpir d'un caballu
ente les piernes, la caricia
de les riendes nos desos,
la sensación de que namás
con picar los estribos podía volar,
vencer en toles batalles.
Écholo bien de menos nesta batalla
que'l fríu de la muerte remana
al so caprichu
y que me ha vencer,
como alcuando tamién desea un mortal:
echáu nuna cama, cansáu de too, indignu.

Sem comentários:

Enviar um comentário