recetes máxiques

Al llobu Fernir de les sagues islandeses llograron amarralu poles pates con un filu de seda, reforzáu por unos nanos alfayates y ferreros con seis coses: ruidu de gatu, barba de neñu, raigaños de roca, tendones d'osu, babaya de páxaru y l'alma d'un pexe. Pa que nun mordiere colos sos caniles los propios nanos espetáron-y una espada pel focicu a manera de bozal. Después ataron el filu de seda a un monte y col gavitu d'unos xigantes escavaron un pozu que llega al fondu de la tierra y fundieron ellí el monte, volviendo enllenar el furacu de tierra y morrillos. Asina diz que va tar presu el llobu Fernir hasta l'últimu día del mundu. Tamién se diz na Edda de Snorri Sturluson que'l llobu prixoneru va ser el que-y arrinque'l corazón a Odín, cuando llegue'l final de too.

Seguramente. Ciertes descripciones del fin de los tiempos son tan belles qu'a veces dan gana de quedase hasta esa hora namás por contemplales. Sicasí a mi lo que me presta de la hestoria del llobu Fernir -que yera fíu de Loki, esa especie de Xudes Iscariote de la corte de Ases d'Odín- ye la receta cola que confeccionaron los nanos esi refuerzu pal filu de seda que lu amarra al centru de la tierra: ruidu de gatu, barba de neñu, raigaños de roca, tendones d'osu, babaya de páxaru y l'alma d'un pexe. Son ingredientes raros d'atopar, inda non imposibles del too.

Si tuviere ún paciencia y más vagar gustábame entamar alcuando una colección de recetes maravielloses, un poco a la manera d'eses antoloxíes que prepara Borges de seres imaxinarios o de sueños y que'l so fiel discípulu Alberto Manguel continuara n'obres asemeyaes alrodiu de les xeografíes fantástiques o los llibros. Xunta la fórmula secreta del quixotescu bálsamu de Fierabrás y dalguna otra de la Urganda la Desconocía del Amadís, habíen tar les de los ensalmos de La Celestina o del Saludador del nuestru Antón González Reguera, el de Marirreguera.

Otra de les mios recetes favorites ye esa que s'amuesa nuna vieya balada bretona y cola que'l mesmésimu Merlín o Myrdhin tenta axeitar un filtru que lu llibre del empeñu de San Gwennolé por convertilu a la fé de la Cruz. Viendo venir de llonxe a aquel pesáu de Gwennolé, Merlín sal a la busca d'un güevu coloráu del Cuélebre del Mar, espuma de la creciente, una herba d'oro, un berru verde que medre en cantu d'una fonte y l'infalible arfueyu (el viscum album del que fala Julio César que fervíen los galos n'ocasiones de gran solemnidá) coyíu de la rama d'un rebollu verriondu. La tradición cristiana caltién que'l misioneru de Cristo llegó enantes de que'l vieyu sabiu paganu llograra preparar el so fervinchu y que San Gwennolé convenció a Merlín gracies a la elocuencia y el razonamientu de la so prédica.

Quedamos, poro, ensin saber l'efectu que-y produxera a Merlín énte l'acosu proselitista de Gwennolé aquel emplastu fabricáu con un güevu coloráu del Cuélebre del mar, espuma de la creciente, herba d'oro, berru verde medráu en cantu d'una fonte y arfueyu coyíu de la rama d'un rebollu verriondu. Nós, que tamién nos folgamos coles llectures prestoses del Asterix de Goscinny y Uderzo, podemos fantasiar que llogró una energy drink tan eficaz como la pócima máxica na que cayera Obelix de neñu y que gracies a ello y a les munches tables que pa entós tenía el bon Merlín venciera al misioneru de la Cruz con un certeru KO dialécticu.

De les infinites hestories que se recuerden de Merlín, a propósitu de recetes máxiques, habíemos incluyir tamién nel capítulu dedicáu a él nesa posible antoloxía o como una entrada aparte con remite al primeru, de que, humanu, enforma humanu, como a tolos xenios de méritu, tocó-y a él alcuando ser el cazador cazáu o el ferreru con cuyar de palu. La maga Viviana, después d'aprovechase de les munches enseñances secretes que Merlín compartiera con ella, engatusáu polos sos ardices y l'irresistible erotismu qu'esalendaba, valióse d'una receta deprendida del so maestru pa drogalu y arrampla-y col harpa, de la qu'él mesmu -confesára-y una nueche arremellando los güeyos ente l'asomu intencionáu de les tetes de la rapaza- sacaba, faciendo sonar les sos cuerdes, bien de sabencies ocultes al común de los mortales. Ya conocen los merlinianos cuántos forfugos pasó el probe Merlín desque esconsoñó del pigazu provocáu pola cucia Viviana y lo primero de lo que se decató foi de que nun taben ellí nin la deprendiz de bruxa nin la so querida harpa.

Sal ún pelos caminos enfolleraos de les mariñes más cerca de casa (les de La Providencia y el carreru a les playes d'Estañu y de La Ñora), estos díes de llover y nun abocanar, furtiando dalguna de les hores nes que'l cielu fai una pausa p'aprovisionase de nuevu caudal, y mientres pasa al llau de les llendes de los praos, va col ánimu allampiando d'alcontrar a vista de raposu, dalgún rellumu de sol que-y descubra, sinón el güevu coloráu del Cuélebre del Mar nos cachones que ruempen colos cantiles del sableru de Peñarrubia y de Serín, polo menos con una freba encesa de la herba d'oro. Y a la fin, como nos pasa tantos díes andaos de la vida, nun ye más qu'a contentase imaxinando los ingredientes de la receta que dexó amarráu y bien amarráu hasta'l fin del mundu al tremendu llobu Fernir: ruidu de gatu, barba de neñu, raigaños de roca, tendones d'osu, babaya de páxaru y l'alma d'un pexe.

Hai díes d'esos nos que'l cielu anubla hasta volvese negru y la tierra xela contaxando al aire pa que nos tarace'l fustaxe y les manes con fustiazos de la ñeve por llegar. Tenta ún ser optimista y a mal tiempu poner bona cara, engañándose: ruidu de gatu, alcuando lo sentí de la qu'Olivia o Moli (les úniques gates a les que conocí y lloré, xunta la preciosa Trisca d'amigos queríos) facíen uñes en cantu un sofá o rompíen ensin querer lo más asemeyao a un xarrón chinu de la dinastía Ming; barba de neñu, túvela cuando tenía quince años y quería aparentar que tenía dieciocho, polo menos: yera roxa, como la que tovía me sal enteverada de canes, y flebe, como los yerbatos enforma tempranos; raigaños de roca, tamién los tuve y los tengo, son esos filos imposibles que me xunen a la tierra de los mios muertos, los que tengo la sensación, bien asentada, de qu'enxamás habrán quebrar por llonxe que tea d'ella; tendones d'osu, fáltame instintu de cazador furtivu y de criminal sangrín p'afayalos inda trémoles na pata d'un plantígradu, empara préstame visitar los museos d'Hestoria Natural, onde de xuro dalgo d'eso d'un osu podía buscar; babaya de páxaru, nun ye cosa difícil dar con ello en cualaquier restaurante chinu nel que tengan na carta ñeros d'andarina: el tastu ducín que tienen bien del cuspe col que les andarines armen los sos ñeros de folla y paya, como una especie de pegamentu; y alma de pexe, si nun la topo en llimpiándo-y les tripes a una xarda, d'eses tan sabroses que lleven en llombu azul una suerte de logo de les foles enllazaes del mar, puede valime bien la mía propia, cualquier de los otros díes nos que nun se presenta embaxo la so apariencia fría y distante, escondía, d'avezu, y ye lo que pinta d'ún: alma de cántaru.